Chose publique ou l'invention de la politique (La)

Il faut toujours s’étonner qu’avec du dissemblable, les humains puissent produire du semblable, qu’avec de la division, ils puissent produire de l’union.

L’opération d’assemblage de ce qui est composite peut être conduite sous bien des motifs. L’un de ces motifs, qui a cours depuis 2 500 ans au moins, a nom “chose publique”. De choses contrastées, opposées, les humains ont tenté de faire de la “chose publique”. Et ils ont nommé “politique” cet art de faire.

C’est des ressorts de ce “grand art” que ce texte nous entretient. Ces ressorts ne sont pas si nombreux, ni si étranges. Ils sont, au contraire, familiers, à disposition de chacun et de tous. Ils ont trait au “vide”, au “plein”, au signe “égal”, à la “découpe”. La fable, ici contée, en dévoile la présence et l’efficacité, lorsqu’ils servent la fabrication du “tenir ensemble”.

Խառնուածոյ, այլանման, նոյնիսկ հակադիր բաներու միաւորման գործողութիւնը կրնայ տեղի ունենալ մէկէ աւելի հանգամանքներու մէջ : Անոնցմէ մէկը, որ առնուազն 2500 տարիներէ ի վեր կը տեւէ, կը կոչուի "հանրային տիրոյթ" : Այս գործողութիւնը իրագործելու արուեստը ինքնի՛ն "քաղաքական” արուեստն է:

Այս “մեծ արուեստ”ին՝ “մէկ մարմին կազմելու” արուեստին մասին է որ կը խօսի գիրքս:

The operation of assembling that which is complex, dissimilar, often opposite, can be driven by all kinds of motives. One of these motives has been around for at least 2500 years and is known as “public affairs”. And human beings called this the art of “politics”. This text examines the origins of this “great art”. The tale that is told here reveals how to build a way of “holding together”.

Philippe Dujardin est politologue. C’est à l’occasion de l’exercice de la fonction de conseiller de la Direction de la prospective du Grand Lyon qu’il a rédigé, l’essai d’anthropologie politique De quoi sommes-nous contemporains ?

La Chose publique reprend la trame interprétative sous un format et dans un langage familiers.